Hallo lezers, mijn eerste echte blogberichtje hier. Vannacht ben ik veel te laat gaan slapen. Ik vind het moeilijk om op tijd te gaan slapen omdat ik mij de hele dag te depressief voel en pas 's nachts wat beter ga voelen. Ik ging om 3 uur slapen en om 5 uur sliep ik in. Om 10.10 uur werd ik wakker. Ik zag het op de wekker staan. Mooi getal dacht ik. Ik wilde nog door slapen maar voelde de hel in mijn hoofd en gedachten. Zo noem ik de depressie wel eens. Ik hield mijn ogen gesloten, maar slapen deed ik niet meer. Een uur later ben ik maar opgestaan. Huilend. Huilen kon ik jarenlang niet, maar de laatste tijd huil ik eigenlijk om alles wel.
Katjes een aaitje gegeven, gordijnen open, deur open. Ik doe de gordijnen altijd meteen open als ik beneden kom omdat ik weet dat de zon een goede invloed op mij heeft en ook op mijn depressie. Daglicht en zon maakt het lichter in mijn hoofd. Toen gewoon gaan zitten. Vriend is op bezoek en raadde mij aan om mijn vroegere psychiater Liesbeth van Londen te mailen. Ik ben jarenlang onder behandeling geweest bij haar en het klikte enorm goed. Sinds ik een paar jaar geleden genezen ben verklaard van borderline en dis en geen therapie meer nodig had heb ik het ook afgesloten met haar, via de email. Voelt vreemd aan om nu een mailtje te schrijven en te vragen om haar hulp met deze depressie. Maar ik denk dat ik weinig keuze heb. Aangezien ik geen type ben om zomaar op te geven na alles wat ik heb doorstaan. Ik wil helemaal niet dood ook al denk ik dagelijks aan de dood. Nee. Ik wil juist leven. Dat is wat ik wil. Leven. Echt leven.
