Ogen branden van vermoeidheid. Slecht geslapen. De zon schijnt. Vanmorgen even in de zon gezeten om de vitamine D aan te zuiveren. Deze is steeds te laag. Ik zie de zon en wil eigenlijk wel ergens heen, maar heb de fut niet om op te staan en het te doen. Ben moe. Voel me slap en lam. Mijn hoofd wil zoveel, maar het stopt zodra ik iets wil gaan doen. Initiatief nemen is zo lastig met een flinke depressie. En ik weet dat ik een vriend in de buurt hebt die als ik hem iets vraag hij direct helpt, opstaat en mij brengt waar ik heen wil gaan. Maar ik weet niet waar ik heen wil. Wel dat ik ergens wil. Maar wat. Ik weet niet. Ingewikkelde kwesties. Dus blijf ik weer zitten en neem een kop koffie.
Nu ben ik op een punt aangekomen dat ik bijna alles heb overleefd en graag meer wil maken van mijn leven, maar wordt ik nog vastgehouden door een depressie, die mij gevangen houdt in het zwarte. En deze depressie is hoogstwaarschijnlijk het gevolg van fouten in de hormonen en neurotransmitters in de hersenen. Dus endogeen en niet reactief. De reactieve depressie ben ik ook van genezen. Maar dit is een depressie die niet zomaar met goede therapie en vaardigheden aanleren onder controle te krijgen is.
Vroeger ben ik een aantal jaren verpleegkundige geweest en heb dit werk met plezier gedaan. Ondanks dat ik autistisch ben hou ik van werken met mensen. Het boeit mij enorm. In 1992 ben ik in de WAO gekomen door mijn psychische problemen en hier zit ik nog. Ik mag niet werken van het UWV. Ik heb moeite gehad te zien dat ze hierin inderdaad gelijk hebben, maar dat hebben ze. Ik mankeer echt teveel om een baan aan te kunnen. Doch stil zitten is niets voor mij en ik help nu mensen via internet een stapje verder met mijn gave voor lesgeven. Ik leer ze hoe je op een andere manier om kan gaan met psychische en lichamelijke pijn zodat het leefbaar wordt. Hoe je om kan gaan met trauma's en levensgebeurtenissen die je neerhalen. Ik leer vaardigheden aan en geef lessen. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat ik vind dat ik iets positiefs kan doen met mijn verleden en wat ik heb geleerd. Ik doe dit eigenlijk al 25 jaar. Maar wel op eigen tijden. Als ik een week of maand lang te ziek ben iemand te benaderen of te ondersteunen, dan ben ik niet bereikbaar. Dan heb "ik" tijd en werk ik aan mijzelf. Ik kan mijzelf net rechtop houden in het leven, maar dan ook maar net. En om die reden werk ik niet voor een baas. Ik ben dus geen parasiet der samenleving, maar echt te ziek. En ik probeer er op mijn manier het beste van te maken met alle middelen, gaven en handicaps die ik heb.
Ik ben een schrijfster en bezig met het schrijven van een boekenreeks. Ik ben dus goed met verwoorden van gevoelens en processen. Ik weet dat veel mensen moeite hebben om hetgeen ze voelen te verwoorden. Om mijzelf een plekje te geven mijn gevoel te uiten en andere mensen een plek te geven waarin ik wellicht hun gevoel woorden kan geven ben ik dit blog gestart. Ik dank iedereen alvast hartelijk voor het meelezen en tot gauw.
Brigitte
Geen opmerkingen:
Een reactie posten