Beste mensen. Bedankt voor uw bezoek. Ik wil hier een blog gaan maken waarin ik regelmatig schrijf en vertel over hoe het is om te leven met een depressie. Mijn naam is Brigitte, 47 jaar, en ik leef eigenlijk al mijn hele leven met depressies. Ik ben jarenlang onder behandeling geweest om de gevolgen van een slechte jeugd aan te pakken. Na 25 jaar therapie is mij dit gelukt. Ik ben genezen van borderline, eetstoornissen, dis, dsnao, depersonalisatie, derealisatie, psychoses, angststoornissen, paniekstoornissen, zelfbeschadiging, enz, enz. Ik heb hier keihard voor gewerkt en 40 opnames en dagbehandelingen achter de rug. Een aantal zelfmoordpogingen overleefd. Gescheiden van mijn toenmalig echtgenoot, opgelicht door een vrouw die ik hielp, een nieuwe vriend in mijn leven gekregen waar ik goed mee overweg kan. Daarnaast ben ik lichamelijk gehandicapt en chronisch pijnpatiënt door dunne vezel-neuropathie ten gevolge van diabetes in het verleden. Ik heb PCOS (poly cysteus ovarium syndroom) Hierdoor kan ik geen kinderen krijgen. En ik heb NLD (non-verbale leerstoornis) en het syndroom van Asperger (hoogbegaafd autisme). Al met al dus een leven wat niet echt makkelijk is.

Nu ben ik op een punt aangekomen dat ik bijna alles heb overleefd en graag meer wil maken van mijn leven, maar wordt ik nog vastgehouden door een depressie, die mij gevangen houdt in het zwarte. En deze depressie is hoogstwaarschijnlijk het gevolg van fouten in de hormonen en neurotransmitters in de hersenen. Dus endogeen en niet reactief. De reactieve depressie ben ik ook van genezen. Maar dit is een depressie die niet zomaar met goede therapie en vaardigheden aanleren onder controle te krijgen is.

Vroeger ben ik een aantal jaren verpleegkundige geweest en heb dit werk met plezier gedaan. Ondanks dat ik autistisch ben hou ik van werken met mensen. Het boeit mij enorm. In 1992 ben ik in de WAO gekomen door mijn psychische problemen en hier zit ik nog. Ik mag niet werken van het UWV. Ik heb moeite gehad te zien dat ze hierin inderdaad gelijk hebben, maar dat hebben ze. Ik mankeer echt teveel om een baan aan te kunnen. Doch stil zitten is niets voor mij en ik help nu mensen via internet een stapje verder met mijn gave voor lesgeven. Ik leer ze hoe je op een andere manier om kan gaan met psychische en lichamelijke pijn zodat het leefbaar wordt. Hoe je om kan gaan met trauma's en levensgebeurtenissen die je neerhalen. Ik leer vaardigheden aan en geef lessen. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat ik vind dat ik iets positiefs kan doen met mijn verleden en wat ik heb geleerd. Ik doe dit eigenlijk al 25 jaar. Maar wel op eigen tijden. Als ik een week of maand lang te ziek ben iemand te benaderen of te ondersteunen, dan ben ik niet bereikbaar. Dan heb "ik" tijd en werk ik aan mijzelf. Ik kan mijzelf net rechtop houden in het leven, maar dan ook maar net. En om die reden werk ik niet voor een baas. Ik ben dus geen parasiet der samenleving, maar echt te ziek. En ik probeer er op mijn manier het beste van te maken met alle middelen, gaven en handicaps die ik heb. 

Ik ben een schrijfster en bezig met het schrijven van een boekenreeks. Ik ben dus goed met verwoorden van gevoelens en processen. Ik weet dat veel mensen moeite hebben om hetgeen ze voelen te verwoorden. Om mijzelf een plekje te geven mijn gevoel te uiten en andere mensen een plek te geven waarin ik wellicht hun gevoel woorden kan geven ben ik dit blog gestart. Ik dank iedereen alvast hartelijk voor het meelezen en tot gauw.

Brigitte

dinsdag 14 april 2015

Dinsdag 14 april 2015 Autistisch communicatieprobleem

Vanmorgen vroeg op. Drie uurtjes slaap gehad. Boeken gekregen van iemand en die mochten we ophalen. Daarna gelijk wakker gebleven en aan de slag gegaan. Ik weet dat stil blijven zitten niet goed is voor een depressie. Dus zoveel mogelijk doen. Eerst nog een misverstand uit de wereld geholpen. Door mijn autisme (Syndroom van Asperger) kan ik soms wat lastig begrepen worden. Mijn communicatie is erg direct en vaak ook wat egocentrisch.Men had mijn woorden inderdaad verkeerd geïnterpreteerd. Kan gebeuren. Is zeker niet de eerste keer. En zal ook niet de laatste keer. Dus de persoon die mij hierop benaderde even wat uitleg gegeven over mijn sociale handicap.

Een hulpvraag van een ander persoon tijdelijk even afgewezen. Jammer genoeg. Maar ik wil eerst zelf meer in mijn kracht terugkomen om een ander weer te kunnen helpen en adviseren. Als je iets niet hebt, kan je het ook niet weggeven.

Daarna wat boodschapjes gehaald en vervolgens nam een goede vriend mij mee met zijn cabrio om de zon even in te gaan. Ik had er weinig zin in, maar zoals ik al eerder zei is stil blijven staan ook geen vooruitgang. Dus meegegaan en zon flink aangenomen. Broodjes gegeten die we van te voren hadden klaargemaakt. Sinaasappelsapje erbij. Heeft me wel goed gedaan. Je komt toch anders thuis dan je weggegaan bent. En zelden slechter.

Ben blij dat dit blog nu ook is geaccepteerd door adsense. Kan toch helpen misschien om een extra centje bij te verdienen.  Ziet er wel minder leuk uit die advertenties op mijn blog, maar geld is belangrijk en wat extra geeft vrijheid.


Gepost door op

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Abonneren op: Reacties posten (Atom)