Beste mensen. Bedankt voor uw bezoek. Ik wil hier een blog gaan maken waarin ik regelmatig schrijf en vertel over hoe het is om te leven met een depressie. Mijn naam is Brigitte, 47 jaar, en ik leef eigenlijk al mijn hele leven met depressies. Ik ben jarenlang onder behandeling geweest om de gevolgen van een slechte jeugd aan te pakken. Na 25 jaar therapie is mij dit gelukt. Ik ben genezen van borderline, eetstoornissen, dis, dsnao, depersonalisatie, derealisatie, psychoses, angststoornissen, paniekstoornissen, zelfbeschadiging, enz, enz. Ik heb hier keihard voor gewerkt en 40 opnames en dagbehandelingen achter de rug. Een aantal zelfmoordpogingen overleefd. Gescheiden van mijn toenmalig echtgenoot, opgelicht door een vrouw die ik hielp, een nieuwe vriend in mijn leven gekregen waar ik goed mee overweg kan. Daarnaast ben ik lichamelijk gehandicapt en chronisch pijnpatiënt door dunne vezel-neuropathie ten gevolge van diabetes in het verleden. Ik heb PCOS (poly cysteus ovarium syndroom) Hierdoor kan ik geen kinderen krijgen. En ik heb NLD (non-verbale leerstoornis) en het syndroom van Asperger (hoogbegaafd autisme). Al met al dus een leven wat niet echt makkelijk is.

Nu ben ik op een punt aangekomen dat ik bijna alles heb overleefd en graag meer wil maken van mijn leven, maar wordt ik nog vastgehouden door een depressie, die mij gevangen houdt in het zwarte. En deze depressie is hoogstwaarschijnlijk het gevolg van fouten in de hormonen en neurotransmitters in de hersenen. Dus endogeen en niet reactief. De reactieve depressie ben ik ook van genezen. Maar dit is een depressie die niet zomaar met goede therapie en vaardigheden aanleren onder controle te krijgen is.

Vroeger ben ik een aantal jaren verpleegkundige geweest en heb dit werk met plezier gedaan. Ondanks dat ik autistisch ben hou ik van werken met mensen. Het boeit mij enorm. In 1992 ben ik in de WAO gekomen door mijn psychische problemen en hier zit ik nog. Ik mag niet werken van het UWV. Ik heb moeite gehad te zien dat ze hierin inderdaad gelijk hebben, maar dat hebben ze. Ik mankeer echt teveel om een baan aan te kunnen. Doch stil zitten is niets voor mij en ik help nu mensen via internet een stapje verder met mijn gave voor lesgeven. Ik leer ze hoe je op een andere manier om kan gaan met psychische en lichamelijke pijn zodat het leefbaar wordt. Hoe je om kan gaan met trauma's en levensgebeurtenissen die je neerhalen. Ik leer vaardigheden aan en geef lessen. Niet omdat het moet, maar gewoon omdat ik vind dat ik iets positiefs kan doen met mijn verleden en wat ik heb geleerd. Ik doe dit eigenlijk al 25 jaar. Maar wel op eigen tijden. Als ik een week of maand lang te ziek ben iemand te benaderen of te ondersteunen, dan ben ik niet bereikbaar. Dan heb "ik" tijd en werk ik aan mijzelf. Ik kan mijzelf net rechtop houden in het leven, maar dan ook maar net. En om die reden werk ik niet voor een baas. Ik ben dus geen parasiet der samenleving, maar echt te ziek. En ik probeer er op mijn manier het beste van te maken met alle middelen, gaven en handicaps die ik heb. 

Ik ben een schrijfster en bezig met het schrijven van een boekenreeks. Ik ben dus goed met verwoorden van gevoelens en processen. Ik weet dat veel mensen moeite hebben om hetgeen ze voelen te verwoorden. Om mijzelf een plekje te geven mijn gevoel te uiten en andere mensen een plek te geven waarin ik wellicht hun gevoel woorden kan geven ben ik dit blog gestart. Ik dank iedereen alvast hartelijk voor het meelezen en tot gauw.

Brigitte

maandag 27 juli 2015

Leven doet zeer

Tijd niets van mij laten horen. Gaat even niet goed op dit moment. Ik ben opnieuw onder behandeling gegaan en heb medicatie gekregen om mijn depressie onder controle te krijgen. Ik ben drie weken geleden eerst begonnen met Depakine Chrono. Dit om de prikkels wat te verminderen om beter met mijn autisme om te kunnen gaan op dit moment. En anderhalve week geleden met Fluoxetine. Ook bekend als Prozac, maar daar de goedkope versie van. Ik ben erop voorbereid dat ik hier ziek van kan zijn voordat het aan kan gaan slaan. Nu, dat is ook wat er gebeurd is. Ik ben al drie weken hartstikke ziek. Hoofdpijn, misselijkheid, buikpijn, depressie is toegenomen, hangerig, gewoon ziek. Ik ben doodmoe en kan amper rechtop zitten. Ik voel mij niet goed. Ik ben de dagen aan het aftellen, want tussen de 2 en 6 weken zou het beter moeten gaan. Nog 4 en een halve week doorzetten en dan weet ik of de fluoxetine mij gaat helpen of dat ik moet stoppen.

Nu heb ik de afgelopen dagen ook nog de pech dat ik een enorme last van mijn onderrug heb en amper kan lopen. En de zenuwpijn die ik normaal al heb door de dunne vezel neuropathie is ook flink toegenomen door de wijzigingen in medicatie. Ik ben dus echt aan het zorgen dat ik door blijf ademen en verder eigenlijk niet. Ik loop rond te janken van ellende en van mij hoeft het niet meer. Het is dat ik al zoveel ervaring heb met medicijnen en bijwerkingen dat ik weet dat er grote kans is dat het hierna iets beter gaat. Ik moet hier gewoon doorheen. Leven doet zeer.

zondag 5 juli 2015

Brigitte, een vrouw die lijdt aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis + update, hoe gaat het nu

Brigitte, een vrouw die lijdt aan een meervoudige persoonlijkheidsstoornis

Brigitte zit op de bank als Brigitte, een hoopje ellende dat niet langer weet wat ze met haar leven aan moet. Om zich te beschermen tegen het onrecht en het misbruik dat haar tijdens haar jeugd werd aangedaan, creëerde Brigittes moegetergde geest een aantal ‘alters’, persoon-lijkheden waarachter ze zich kan verbergen. Het resultaat van jarenlange geestelijke en lichamelijke mishandeling.....

“Ik heb nooit begrepen waarom mijn ouders kinderen wilden. Mijn broertje, zusje en ik lieten hen immers totaal koud. Toen mijn jongere broer of zus huilde als baby, zag ik hoe mijn moeder zich in de kast verstopte en ik neem aan dat ze dat ook deed toen ik een baby was. Ze had het verstandelijke vermogen van een kind en was niet in staat om voor ons te zorgen. Ze was geestelijk enorm in de war. Mijn moeder lag dagen achter elkaar in bed en liet ons aan ons lot over. Als mijn vader 's avonds thuiskwam, begonnen de ruzies. Ik heb mijn ouders nooit anders met elkaar zien omgaan - er was altijd ruzie. Ze mishandelden elkaar en ons, zowel geestelijk als lichamelijk. Ze gaven ons geen tik op de billen zoals andere ouders wel eens doen, maar hamerden en schopten er gewoon op los. De pannen met eten vlogen door de kamer en een kapot raam was bij ons thuis de gewoonste zaak van de wereld. Er was zelden een nacht zonder vreselijke scènes.”

Brigitte pauzeert even en heeft grote moeite om niet te switchen naar één van haar andere persoonlijkheden. “Ik hou het niet meer”, zegt ze en kijkt smekend op naar haar man. Ze zijn al bijna vijftien jaar samen. “Niet switchen, schat, vertel jij het verhaal maar verder. Ik ben vlak bij je.” En dan vertelt ze verder. “Ik ben al heel jong begonnen met het ontwikkelen van andere persoonlijkheden. Eigenlijk al zo lang ik me kan herinneren. Als mijn ouders aan het schreeuwen waren, kon ik gewoon met mijn Barbies of blokken blijven spelen, zonder me aan hen te storen. Brigitte, het gekwetste angstige kind dat nergens tegen kon, maakte dan plaats voor een sterkere ‘ik’ die gewoon bleef lachen en spelen. Mijn moeder zei later tegen mij: 'Ik begrijp niks van jouw problemen. Als kind lachte je altijd!' Ik had haar verteld dat de psychische problemen die ik had, te maken hadden met mijn jeugd.

Maar ik was het niet zelf die lachte, mij was het lachen al lang vergaan. Heeft mijn moeder dan echt niet geweten dat ik als kleuter al langs de straat zwierf en met het idee speelde om mezelf onder een auto te gooien? Eén van mijn alters is trouwens een klein meisje dat op haar tweede is overleden. Eén van mijn alters heeft dat ooit aan Dirk, mijn man, verteld. Wat er toen precies is gebeurd, weet ik echt niet meer, maar het moet wel heel erg zijn geweest, want mijn alters zijn normaal gezien toch veel sterker dan ik.”

"Telkens als ik werd misbruikt. kwam Saskia in mijn plaats. Zij is heel slim.”

"Als kind stotterde ik verschrikkelijk en bovendien keek ik scheel. Een aantrekkelijk kind zal ik wel niet zijn geweest. Mijn moeder trok zich er niks van aan hoe we eruit zagen. We droegen kleding van rommelmarkten en het Leger des Heils. Op zich is zoiets niet erg, maar ze koos altijd de raarste kledingstukken die ze kon vinden. Als het buiten vroor, kreeg ik zomerkleding aan en als het heet was, droeg ik een wollen Schotse rok en een dikke trui. Je kunt je wel voorstellen dat ik het onderwerp van spot was op school. Mijn klasgenoten pestten me vreselijk en ik zie mezelf nog rennen, naar huis - niet over de openbare weg want dan zouden ze me zeker inhalen, maar door de achtertuintjes van huizen. Al lachend sprong ik over de hekken, lachend want ik had mijn alters en die huilden niet. Maar uiteindelijk werd ik nog liever gepest dan genegeerd. Wanneer we verstoppertje speelden, vergaten de andere kinderen telkens om mij te komen zoeken. En niet eens doelbewust, ze vergaten me gewoon. Ik zat nog verstopt en zij begonnen al aan een volgende ronde. Ook wanneer de leraar aan de leerlingen vroeg om groepjes te maken voor een bepaalde opdracht, bleef ik altijd alleen over. ‘Ik wil niet met haar in het groepje’, klonk het dan, of ‘die kan niks, meneer, met haar wil ik niet meedoen.’ Ook thuis vond ik de onverschilligheid erger dan alle klappen samen. Zo zag ik laatst een jongetje dat heel trots een tekening liet zien aan zijn vader en moeder. Die tekening werd aanvaard alsof het een kostbaar cadeau was, met kreetjes als ‘wat mooi!’ en ‘wat kun je dat goed’ en het ding werd direct aan de koelkast geplakt. Ik herinner me de keer dat ik mijn vader een tekening wilde geven en hij hem gewoon niet aannam. Hij zág me niet eens.”

Op school kreeg Brigitte zo rond haar twaalfde toch een aantal 'vriendinnetjes'. "De meisjes die me eerst gepest hadden, wilden plots wel dat ik met hen na schooltijd mee wandelde naar huis. Maar niet omdat ze me ineens zo aardig vonden, maar omdat ze met me wilden experimenteren. Ze begonnen aan mijn lijf te prutsen en wilden weten hoe ik er naakt uitzag. Ze bespotten me, maar als we alleen waren, wreven ze zich tegen me aan. Ik was niet meer dan een pop waarop ze hun ontluikende seksualiteit uitprobeerden. Ik onderging alles. Of liever gezegd: ik verdween. En Saskia, mijn alter, onderging alles. Saskia is sterk. Ze kan niet praten, maar ze is wel heel slim. Ze kent gebarentaal.

Toen ik een jaar of vijftien was, bleek er ook een jongen in me geïnteresseerd te zijn. Ik dacht dat me eindelijk een beetje geluk te beurt zou vallen, maar mijn ‘vriendje’ heeft me niet lang in de waan gelaten: hij verkrachtte me en liet me toen in de steek. Het was ook in die dagen dat mijn moeder mij en mijn broertje en zusje mee begon te nemen naar de Moonsekte. Mijn oom was daar voorzitter van.” Ze haalt diep adem “Over de sekte kan ik echt niet praten. Het is veel te pijnlijk, want er zijn daar verschrikkelijke dingen gebeurd.”

“Ik heb vijftien andere mensen in me zitten. Ze helpen me door het leven.”

“Ik leerde mijn man kennen toen ik zeventien was. Tien jaar lang heb ik zijn liefde uitgetest, want ik kon gewoon niet geloven dat er werkelijk iemand was die van me hield. Hoe kon iemand van mij houden? Ik bestónd niet eens. Ik was niets. In het begin kwam Dirk wel eens bij me thuis. Op een avond kwam hij langs. Ik keek door het raam en zag hem aan komen lopen, maar op dat moment was er weer een vreselijke ruzie gaande. De kapstok vloog van de muur, mijn vader begon iedereen te slaan en mijn moeder krijste. Dirk kon er niet tegen. Maar nog erger dan de ruzies vond hij de voortdurende spanning die er heerste als er even niet werd gescholden. Toen ik achttien werd, stelde hij me voor om met hem mee te gaan en bij hem in te trekken. Ik moest thuis weg, vond hij, anders zou ik eraan ten onder gaan. Toen mijn ouders op een avond met mijn broertje en zusje naar de kermis waren, heb ik de luttele dingen die ik ‘van mij’ mocht noemen in een doosje gestopt en ben ik vertrokken.

Die eerste jaren samen met Dirk ging het redelijk met me. Althans: daar leek het op. Ik probeerde alles uit mijn geheugen te wissen. Mijn alters zaten in mijn hoofd en ik koesterde hen als mijn vrienden. Ze bleven op de achtergrond en Dirk wist niet van hun bestaan af. Om mezelf onder controle te houden gooide ik me fanatiek op mijn studie verpleegkunde. Maar tijdens mijn stages in het ziekenhuis begon het mis te gaan. Ik kon wel met de patiënten opschieten, maar ik was als de dood voor het verplegend personeel.  Zij hadden autoriteit en dat deed me te veel aan mijn ouders denken. Ik kromp gewoon ineen als ze alleen nog maar naar me keken. In een poging om een weg voor mezelf uit te stippelen, bezocht ik een beroepskeuzeadviseur. De adviseur vroeg me een vragenlijst in te vullen. Aan de hand van de antwoorden zou hij dan meer inzicht krijgen in mijn persoonlijkheid en bekwaamheden. Maar een paar dagen later belde hij me op: of ik ogenblikkelijk naar hem toe wilde komen. Mijn antwoorden hadden hem danig geschokt en hij vond dat ik dringend hulp moest zoeken, omdat ik duidelijk met zelfmoordplannen rondliep. Ik begreep het eerst niet. Wilde niet iedereen dood dan? Het verlangen naar de dood was voor mij immers heel natuurlijk. Ik bezocht een psychiater en ging in therapie. Maar al die gesprekken maakten dat het verleden zich nu meer dan ooit aan me opdrong en mijn alters vochten om op de voorgrond te komen. En zo werd mijn man geconfronteerd met Irma, Tessa, Saskia en de anderen. In het begin wist hij niet hoe hij het had Wanneer ik switch, gaat Brigitte naar de achtergrond en komt de alter naar voren. Ik ben er dan gewoon niet en weet niet wat er wordt gezegd. Dus telkens ik terugswitchte naar mezelf, zag ik het verbouwereerde gezicht van mijn man. In het begin vond hij dat ik maar ‘moest stoppen met die flauwekul’, maar na een aantal maanden kende hij mijn alters goed en nu zou hij ze zelfs niet meer willen missen.”

"Ik kerfde in mijn armen in een poging om me even één te voelen met mijn lichaam.”

Dirk glimlacht vertederd: “Wanneer Brigitte in Irma verandert, valt er een zware last van haar af. Irma is niet verdrietig, ze is de vrolijkheid zelf. Ze wil naar de Teletubbies kijken en zuigt op snoepjes. En daar op tafel staat de speelgoedziekenwagen van Tessa. Tessa is gek op ziekenwagens. Wanneer ik Brigitte naar therapie breng, passeren we twee ziekenhuizen en dan komt Tessa vaak tevoorschijn om de ziekenwagens te tellen. Ze hebben ook allemaal hun eigen knuffel. Deze eend hier is van Tessa. Het beest kijkt scheel, maar dat wil Tessa niet - ze zet zijn oogjes altijd recht. Maar er zijn er ook die levende knuffels willen. Zo hebben we een konijn en een paar hamsters, allemaal van ‘de meisjes’. Ik ben Brigittes alters dankbaar. Dankzij hen weet ik wat ze tijdens haar jeugd allemaal heeft meegemaakt.”

De hel waarin Brigitte heeft geleefd, moet vreselijk zijn geweest. Daar zijn niet alleen de alters getuige van, maar ook de littekens op haar armen; het resultaat van de ettelijke keren dat ze zichzelf heeft gesneden of gekrast. “In een poging om me even één te voelen met mijn lichaam”, legt ze uit. “Ken je het gevoel dat je hebt als je in de auto zit en je verliest jezelf in dagdromen en vraagt dan plots aan je man: ‘Zijn we nu al door de tunnel gereden?’ en hij zegt: ‘Ja hoor, nét. Heb je dat dan niet gemerkt?’ Dat noemen ze depersonalisatie en ik heb het bijna voortdurend. Iets belemmert me om contact te maken met het heden, met mijn lichaam.” “Maar je mag het niet opgeven”, zegt Dirk, “je komt er doorheen. Dat weet je, dat hebben we afgesproken. En dan kun jij andere mensen met dit soort problemen gaan helpen.” Brigitte knikt en even komt er iets van leven in haar ogen: “Ja, dat zou fijn zijn. Ik zou zo graag met lotgenoten willen spreken en hen een hart onder de riem steken. Ik móet dit gewoon overleven.”

Omwille van de privacy van Dirk, Brigittes man, is zijn naam gefingeerd.

Bron: Artikel verschenen in "Flair" negentiger jaren vorige eeuw

--------------------------------------------

Hoe gaat het nu met Brigitte, zeker vijftien jaar later

Er is heel erg veel gebeurd in de afgelopen jaren. Ik ben bij elkaar 25 jaar in therapie geweest. De laatste 10 jaar bij het CIB in Den Haag. Dat is een centrum voor zwaar getraumatiseerde mensen. Hier heb ik heel veel kunnen doen aan verwerking en omgaan met alles wat mij is overkomen. Ik ben zeker geen hoopje ellende meer op de bank, zoals het artikel begon. Ik ben een zelfverzekerde vrouw met een toekomst. Op het feit na dat ik nog wel een depressie heb. Zie het onderwerp van dit blog.


Geïntegreerd, ook beter?

Tijdens de therapie heb ik geleerd hoe ik zelfstandig alles kan doen zonder elke keer door te schakelen naar andere persoonlijkheden. Ik ben dus nu al een tijdje alleen met alles en ga alleen door het leven. Niet meer met alters. Men noemt dit genezen. Ben ik het daar mee eens? Deels. Ik mis het doorschakelen. Als ik ergens niet meer verder kon dan kon ik altijd nog even doorschakelen naar iemand anders en nu houdt het gewoon op. Daarnaast voel ik mij vaak enorm eenzaam. Ik was altijd gewend aan stemmen in mijn hoofd en drukte. Nu is het vaak zo stil dat ik er bijna gek van wordt.

Nieuw begin

In de tussentijd ben ik gescheiden van "Dirk", zoals hij in het artikel werd genoemd. Met dubbele gevoelens. Want hij heeft mij altijd enorm bijgestaan en geholpen en ik zal hem ook mijn leven lang dankbaar zijn voor alles dat hij voor me heeft gedaan. De problemen die hij had maakten dat ik niet verder kon groeien en leven en onder andere hierdoor heb ik toch besloten uit elkaar te gaan. Een tijdje hierna heb ik een nieuwe man leren kennen met wie ik nu het leven deel in LAT relatie. En dat gaat goed.

Caleidoscoop, het ga je goed

Ook heb ik mijn vrijwilligerswerk bij de patiëntenvereniging Caleidoscoop opgezegd. Men zegt altijd al, een goed lotgenotencontact maakt zich op den duur overbodig. Dat is gezond. En dat is ook zo. Ik wilde niet blijven hangen in het verleden maar groeien in het heden. Ik heb het verleden een plek gegeven en het in een ander licht kunnen zetten. Je kan het verleden immers niet veranderen, maar wel mee om leren gaan. En dat is echt mogelijk. Mijn rugtas met last is nu omgezet tot een rugtas met rijkdom en levenservaring. En reken maar dat dit een stuk lichter tilt. Ik heb er wel een hele lange therapietijd voor nodig gehad, maar het is het mij waard geweest.

Brigitte

zondag 3 mei 2015

Project: Help Nepal Opbouwen

Gewaardeerde bezoekers van dit blog. Wij houden ons momenteel uiteraard ook bezig met het helpen van de overlevenden van de aardbeving in Nepal. Klik hiervoor even door op ons Nepal Blog (opent in nieuw venster)

In Nederland hebben wij het de laatste jaren ook niet altijd gemakkelijk, maar dit is niet te vergelijken met de toestand waar de bevolking van Nepal zich momenteel in bevind. Als ons dit in Nederland zou overkomen zou u ook willen dat de wereld helpt. Laat hen weten dat ze er niet alleen voor staan en klik even door. U kunt er zelfs gratis doneren of op andere manieren helpen.

Alle beetjes helpen

vrijdag 1 mei 2015

Vrijdag 01-05-2015: meltdown

Ik had mijn dag niet. Veel gedaan, afwas, ramen zemen, stofzuigen, maar het werd mij in mijn hoofd teveel en ik ben door het lint gegaan. Morgen een betere dag.

donderdag 30 april 2015

Donderdag 30-04-2015 Tip: Verwacht niet teveel van jezelf in een depressie-dip

Wees lief voor jezelf

Afgelopen week niet gelukt om hier te schrijven. Ik zat er echt doorheen. Soms gaat het net en soms gaat het net niet. Bij tijden als het net niet gaat dan gun ik mijzelf ook die tijd. Het is nou eenmaal even zo en het gaat wel voorbij. Tip voor mensen die dit herkennen. Adem je tijd op zo'n moment door en verwacht even niet teveel van jezelf. Als je jezelf de hele tijd veel taken geeft en het lukt niet dan faal je alleen maar voor je gevoel. En waarom zou je jezelf de hele tijd dit gevoel geven als je jezelf ook even een pauze kan geven, omdat het nu eenmaal is zoals het is. Wees lief voor jezelf op zo'n moment. Ik heb dit ook geprobeerd de afgelopen week. Nu gaat het weer een beetje en schrijf ik hier weer.

Nieuwe krukken uitgetest

Vanavond een stukje gewandeld met mijn nieuwe krukken. Ik heb een week of twee geleden nieuwe krukken gekocht. Ik loop al vele jaren met stokken vanwege mijn zenuwpijnen in armen en benen. Maar ik had elke keer tennisellebogen van het leunen. Dus toch maar eens goede krukken gekocht. Die dingen zijn duur, bijna 100 euro, maar ik heb een poosje gespaard en ben blij dat ik deze nu heb kunnen kopen. Elleboogkrukken. Ik probeer zoveel mogelijk in beweging te blijven. Het is makkelijk om overal maar mijn scootmobiel te pakken, maar ik merk wel dat mijn benen er niet sterker door worden. Dus af en toe de stokken en er lopend op uit.

Donderdag = voedselbankdag

Vanmiddag nog even het wekelijks voedselpakket gehaald bij de voedselbank. Ik kom hier al jaren, maar ben elke week nog zo dankbaar dat zij dit toch zomaar geven. Allemaal vrijwilligers die keihard werken om een groot deel van de arme bevolking in leiden en omgeving elke week weer de voorzien van voeding.

woensdag 15 april 2015

Woensdag 15 april 2015: Cindy K. uit Heerlen, oplichting

Ingrijpende dag vandaag geweest. Gisteren heb ik brieven op de bus gedaan voor de vrouw die mij heeft opgelicht van 2004 tot 2009. Een aangetekende brief en een gewone brief. Dat doe ik één keer per jaar om het geldig te houden / juridisch gezien te stuiten.

Ik ben met haar in contact gekomen in 2004 omdat ze zelfmoord wilde plegen. Daar schrok ik zo van dat ik naar haar toe ben gegaan, helemaal naar het zuiden des lands. Ik kwam er echter niet meer weg. Elke keer als ik weg wilde gaan naar huis dreigde ze alsnog zelfmoord te plegen zodra ik weg zou gaan. Ze vertelde grote verhalen over dat ze werd bedreigd door ouders en moest verhuizen. Ik nam aan dat ze de waarheid sprak en heb haar geholpen te verhuizen naar het westen van het land. Cindy K. uit Heerlen. Ze loog alles bij elkaar en ik heb haar geloofd. Ik had het niet in de gaten. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik autistisch ben en zelf heel slecht kan liegen. Dat is een kenmerk van mijn stoornis. Mijn communicatie is net even anders. Ik vertel hier later over op mijn andere blog: volwassen-asperger.blogspot.com

Ze loog mij voor en bedreigde mij. Ze heeft zelfs een keer mijn arm gebroken. Ik was bang voor haar. Ondertussen gaf ze mijn geld uit. Zelf zat ze zwaar in de schulden en zelfs een lening afgesloten op onder valse voorwendselen. Ze loog geld naar zich toe. Neem ik mij kwalijk dat ze mij zo heeft kunnen voorliegen en dat ik haar niet heb doorzien? Soms wel, maar aan de andere kant, ik kon dit ook niet door mijn eigen autisme. En daarnaast had ik weinig voorbeelden uit ervaringen door mijn erg slechte jeugd.

Na een paar moeilijke jaren is ze begin 2009 ineens weer vertrokken naar Zuid-Limburg. En liet mij in lichamelijke in zeer zieke toestand achter. Volgens de artsen lag ik letterlijk op sterven en ik heb toen ook aangeraden gekregen mijn begrafenis te plannen, mocht het verkeerd aflopen. Ik heb dit gedaan.

Zij vertrok en liet mij achter met een rij schulden en deurwaarderproblemen. Dagelijks vielen incassobrieven in de bus. Ik was ten einde raad. Een goede vriend en een vriendin hebben mij toen geholpen de financiële ellende in kaart te brengen. Ik kwam erachter dat Cindy voor mij al een hele rij slachtoffers had gemaakt waarbij ze met mooie geloofwaardige praatjes bij mensen geld en goederen leende, en ik weet dat ze dit heden ten dage nog steeds doet.

Ik heb aangifte proberen te doen bij drie politiebureaus maar geen van allen wilde een aangifte opnemen. Mijn bewijslast is moeilijk omdat het hier gaat om emotionele chantage en dit is lastig te bewijzen. Ook al heb ik wel getuigen van dit feit. Onder andere een hele goede vriendin uit Zeeland, die mij regelmatig heeft opgevangen en er altijd voor me was in de tijd van Cindy. Volgens de politie moet ik deze zaak civiel rechtelijk oplossen.

Samen met twee getuigen ben ik naar Cindy toegegaan en onder vriendelijke omstandigheden en een kopje koffie door Cindy aangeboden hebben we een goed gesprek gehad. Cindy was bereid een oplossing te vinden samen met mij en heeft dan ook volledig vrijwillig en bij goed verstand in bijzijn van twee getuigen en mijzelf een schuldbekentenis ondertekend en een betalingsregeling ondertekend met een maandelijkse aflossing die zij zelf heeft bepaald.

Helaas heeft zij haar beloften nooit waargemaakt en heb ik nooit een cent mogen ontvangen tot op de dag van vandaag. Toch stuur ik ieder jaar op haar verjaardag (vandaag dus) een aangetekende brief en een gewone brief met daarin een sommatie en stuiting en verzoek te betalen. Dit jaar dus ook weer. Men zegt vaak, een kale kip kan je niet plukken en bij oplichting zie je toch nooit meer een cent terug dus accepteer het nou maar. Toch vind ik dit een vreemde opmerking. Vooral als het gaat om emotionele chantage, achterlaten in zeer zieke toestand, ondertekende schuldbekentenis en betalingsregeling, en een bedrag dat inmiddels is opgelopen naar ruim € 40.000,--

Cindy heeft de brieven vandaag aangeboden gekregen. Eentje in haar brievenbus en de aangetekende brief heeft ze geweigerd. Dat recht heeft ze natuurlijk. Maar mocht dit voor een rechter gaan komen dat is dit zeker niet in haar voordeel. Ik heb namelijk de bewijzen van verzending. Een weigering van een aangetekende brief doet niets af aan de bewijswaarde van het aangetekend schrijven, mits ik de brief bij retour netjes gesloten houdt. En natuurlijk doe ik dat. Dat is wettelijk bepaald.

Deze dag was dus wat gespannen voor mij, maar ik weet zeker dat deze dag nog minder leuk was voor haar.

dinsdag 14 april 2015

Dinsdag 14 april 2015 Autistisch communicatieprobleem

Vanmorgen vroeg op. Drie uurtjes slaap gehad. Boeken gekregen van iemand en die mochten we ophalen. Daarna gelijk wakker gebleven en aan de slag gegaan. Ik weet dat stil blijven zitten niet goed is voor een depressie. Dus zoveel mogelijk doen. Eerst nog een misverstand uit de wereld geholpen. Door mijn autisme (Syndroom van Asperger) kan ik soms wat lastig begrepen worden. Mijn communicatie is erg direct en vaak ook wat egocentrisch.Men had mijn woorden inderdaad verkeerd geïnterpreteerd. Kan gebeuren. Is zeker niet de eerste keer. En zal ook niet de laatste keer. Dus de persoon die mij hierop benaderde even wat uitleg gegeven over mijn sociale handicap.

Een hulpvraag van een ander persoon tijdelijk even afgewezen. Jammer genoeg. Maar ik wil eerst zelf meer in mijn kracht terugkomen om een ander weer te kunnen helpen en adviseren. Als je iets niet hebt, kan je het ook niet weggeven.

Daarna wat boodschapjes gehaald en vervolgens nam een goede vriend mij mee met zijn cabrio om de zon even in te gaan. Ik had er weinig zin in, maar zoals ik al eerder zei is stil blijven staan ook geen vooruitgang. Dus meegegaan en zon flink aangenomen. Broodjes gegeten die we van te voren hadden klaargemaakt. Sinaasappelsapje erbij. Heeft me wel goed gedaan. Je komt toch anders thuis dan je weggegaan bent. En zelden slechter.

Ben blij dat dit blog nu ook is geaccepteerd door adsense. Kan toch helpen misschien om een extra centje bij te verdienen.  Ziet er wel minder leuk uit die advertenties op mijn blog, maar geld is belangrijk en wat extra geeft vrijheid.